Najgłupsza powieść, jaką czytałem od czasu Jazzus Band1. Choć dzieli je od siebie siedem lat, sprawiają wrażenie, jakby jedna była kontynuacją drugiej. Czytając tę starszą, trzeba się trochę przemęczyć, brnąc przez kolokwializmy towarzyszące stereotypom, utrwalonym w potocznym myśleniu o popularnej muzyce i masowej kulturze.